Rozdział XXVIII

Jam jest człowiek zły i okropny, kajam się przed wami, bo miałam nadrobić zaległości, ale szkoła mnie pochłonęła totalnie i w pełni. Jakimś cudem podczas luźnych lekcji udało mi się naskrobać ten rozdział na tyłach zeszytów. Zapraszam do czytania! Idą Święta, a wraz z nimi ogrom czasu wolnego, dlatego spodziewajcie się wkrótce komentarzy na waszych blogach. 

"Wyraźniej niż kiedykolwiek ludzkość stoi dziś na rozdrożu. Jedna droga prowadzi w rozpacz i skrajną beznadziejność, druga w totalne unicestwienie."

Woody Allen

Budzi mnie cichy płacz. Delikatny, niewinny, a przy tym tak niesamowicie przerażający, że aż boję się otworzyć oczy, by poznać jego źródło. Mam bowiem wrażenie, że dochodzi z mojego wnętrza. Nawet gdy powoli rozwieram powieki i widzę pochlipującego synka Heather, dziwne wrażenie mnie nie opuszcza. Odruchowo łapię się za swój wyraźnie zaokrąglony brzuch, w myślach błagając o ciszę, która jednak nie nadchodzi. Niemowlak, Declan, wciąż kwili, zaciska dłonie w piąstki i wymachuje nimi na wszystkie możliwe strony. Choć niechętnie, wstaję z twardego materaca, podchodzę do wiklinowego koszyka pełniącego funkcję łóżeczka i nachylam się nad dzieckiem. Nie wiem, jak się zachować, co powiedzieć. Z tak małymi istotami miałam do czynienia jedynie w pracy, lecz nawet tam nie potrafiłam zachować typowej dla wielu kobiet czułości i opiekuńczości.

– Uspokój się – mówię stanowczo, siląc się na uśmiech, lecz podobne prośby nie skutkują. Chłopiec tak czy inaczej nie rozumie moich słów.

Ze zrezygnowaniem stwierdzam, że muszę wymyślić coś innego. Nie chcę budzić Heather, która wciąż odpoczywa po wyczerpującym porodzie. Straciła dużo krwi i nie odzyskiwała przytomności przez kilka dni. Obecnie wciąż rezyduje w szpitalu, tak samo jak ja, Deedee oraz dzieci Righli. Nie mamy lepszej perspektywy. Korzystamy, póki możemy z „dachu nad głową”, choć wiem, że podobny stan rzeczy nie potrwa długo. Młodsi członkowie rodziny „zajmują zbyt wiele miejsca” zdaniem pielęgniarek, więc to tylko kwestia czasu, zanim zostaniemy wyrzuceni na zbite pyski. Również moja noga sprawuje się już całkiem nieźle. Martwię się więc jedynie o podupadły stan zdrowia przyjaciółki.

Z oddali słyszę ciche jęki chorych. Na sali leży ich około stu, nie mówiąc o osobach zarażonych Mortem, umieszczonych w specjalnej kwarantannie, gdzie czekają na nieuchronną śmierć wśród licznych trupów i padlinożerców żywiących się ich ciałami. Nawet stąd czuję nieprzyjemny zapach stęchlizny.

Muszę wreszcie przełamać swój strach i ostatecznie uspokoić malca. Nie chcę, by przeszkadzał innym cierpiącym, którzy z utęsknieniem oczekują chwili spokoju, dlatego nieśmiało wyciągam obie ręce w kierunku chłopca. Podobno kiedy byłam kilkumiesięczną dziewczynką, często zasypiałam noszona przez mamę, zadowolona i bezpieczna. Podobno kobieta śpiewała mi kołysanki. Żałuję, że nie pamiętam ani jednej z nich.

Delikatnie głaszczę rzadkie blond włosy niemowlęcia. Declan patrzy na mnie szeroko otwartymi, mokrymi od łez oczyma. Każdy ruch wykonuję niezwykle ostrożnie, by nie zrobić mu krzywdy, jakbym bała się, że jego kruche kości mogą pęknąć pod wpływem moich silnych dłoni. Kiedy wreszcie podnoszę drobne ciało noworodka, paraliżuje mnie znacznie silniejszy strach. Stoję w miejscu, całkowicie nieruchomo, a moja podświadomość uniemożliwia mi racjonalne myślenie. Oto trzymam w dłoniach nie syna Heather, lecz własnego. Ma jasnoniebieskie oczy podobne do moich i ciemną karnację po Corlissie. Jest najpiękniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziałam. I właśnie to przeraża mnie najbardziej – że mogłabym pokochać pewną osobę tak mocno, że byłabym w stanie oddać za nią życie. Teraz nie mogę się wycofać, muszę brnąć dalej w głąb tej chorej spirali miłości.

Na szczęście dziwne przewidzenie wkrótce znika i, choć wciąż jestem oszołomiona, oddycham z nieukrywaną ulgą. Ostrożnie przytulam malca do piersi i zaczynam nucić jedyną znaną mi melodię – hymn na cześć Coppera. Robię to najciszej, jak tylko potrafię, by żaden buntownik przypadkiem nie posądził mnie o zdradę. Niestety, muzyka nieoczekiwanie sprawia, że chłopiec płacze jeszcze głośniej.

Milknę więc chwilowo, by zaraz potem wykonać własną aranżację. Śpiewam nierytmicznie i nieco fałszywie, lecz, o dziwo, syn Heather staje się coraz spokojniejszy. Z czasem nawet otwiera swoją bezzębną buzię z zadowolenia. Widząc uszczęśliwione niemowlę, przychodzi mi do głowy bardzo absurdalna myśl, którą natychmiast odpędzam. Może nie byłabym aż tak złą matką?

Nie… to idiotyczne! Najpewniej dołączyłabym do grona rodzicielek, którym urząd odebrał dzieci po wstępnym badaniu. Dawniej uważałam tę procedurę za kolejną sztuczkę Coppera, jednak teraz dostrzegam jej sens. Cokolwiek podwładni dyktatora zrobią z maluchami, będzie lepsze niż pozostawienie ich na pastwę nieodpowiedzialnych i niedojrzałych kobiet. W dodatku nie dam sobie rady bez Corlissa. Pięć miesięcy rozłąki sprawia, że stopniowo przestaję wierzyć w jego powrót. Mężczyzna jawi się w moim umyśle nie jako prawdziwy człowiek, lecz jako duch, wytwór wyobraźni łapiącej się każdej deski ratunku. Tak bardzo tęsknię za jego obecnością, za szczerym uśmiechem, wiecznie nieułożonymi włosami i ciepłym tembrem głosu. Tęsknię za obejmującymi mnie dłońmi i ustami całującymi moje skronie. Tylko on potrafił sprawić, że czułam się bezpiecznie wśród tylu śmiertelnych pułapek. A teraz pozostaje mi jedynie zawodna pamięć i złudna nadzieja.

Zmęczenie wkrótce daje mi się we znaki. Gdy kątem oka spoglądam na malca, zauważam, że jego oczy są już zamknięte. Siadam więc na materacu zajętym połowicznie przez kobietę z amputowaną nogą. W końcu nie mogę sobie pozwolić na luksusy takie jak osobne łóżko. Sen nadchodzi szybciej niż zwykle, wyjątkowy, bo pozbawiony przerażających koszmarów.

Nad ranem budzą mnie głośne krzyki, dziki jazgot. Niezdarnie przecieram oczy jedną ręką, drugą zaś przytrzymuję Declana. Chłopiec najprawdopodobniej jest głodny, dlatego postanawiam zanieść go do Heather. Jednak nie uchodzę nawet kilku kroków, kiedy tamta nieoczekiwanie staje tuż przede mną.

– Czyś ty zwariowała?! – wybucha, natychmiastowo biorąc syna w objęcia. – Umierałam ze strachu…

– Przepraszam… płakał, nie chciałam by cię obudził – tłumaczę się nieporadnie. Nawet nie przyszło mi na myśl, że przyjaciółka odbierze moje zachowanie w tak negatywny sposób.

– Cieszę się, że jest cały – kobieta mamrocze pod nosem, jednocześnie czule całując głowę niemowlęcia.

Ja tymczasem rozglądam się po całej sali. Pielęgniarki biegają jak oszalałe i pomagają wstać chorym. Nie wiem, co jest przyczyną tego niecodziennego zachowania, dopóki nie zauważam, jak wywlekają rannych z budynku. Nie rozumiem, dlaczego to robią, skoro wyjście na zewnątrz wiąże się z gwarantowaną śmiercią.

– Co się tutaj dzieje? – pytam z przestrachem.

– Rebelianci przejęli klinikę w północnej części Sartonii. Ewakuujemy się tam – oznajmia kobieta ze stoickim spokojem, zupełnie jakby nie zwracała uwagi na panujący wokół chaos.

– Chyba nie wierzysz, że to się uda?! – prycham, jednak, widząc zakłopotaną minę kobiety, dodaję: – Proszę, opamiętaj się… co z tego, że jeszcze nie wzeszło słońce?! I tak zostaniemy zauważeni. Nie mam zamiaru się na to godzi…

Nawet nie zdążam dokończyć zdania, kiedy czyjaś silna ręka popycha mnie w kierunku drzwi.

– Zostaw! – krzyczę, próbując wyrwać się z żelaznego uścisku pielęgniarza.

– Proszę nie stawiać oporu! – argumentuje tamten. – Rozkaz to rozkaz, a zgodnie z nim musi pani teraz opuścić szpital.

– Nie masz prawa! – wybucham.

– Uspokój się, oni nie zrobią ci krzywdy! – niespodziewanie wtrąca się Heather.

Wbrew prośbom przyjaciółki, nie poddaję się. Ostatecznie wygrywam przepychankę i odzyskuję kontrolę nad własnym ciałem.

– Jeśli wolisz, zostań tutaj i czekaj na śmierć – mówi twardo wyraźnie zdenerwowany mężczyzna.

– W porządku. Życzę powodzenia  – szepczę ironicznie w ramach pożegnania.

Gdy wreszcie podnoszę się z zimnej posadzki, ze zdziwieniem zdaję sobie sprawę, że Heather postanowiła posłuchać rad pielęgniarza, nie moich. Widzę jak zmierza do wyjścia, a wraz z nią Deedee oraz dzieci Righli.

– Stójcie! – wołam.

– Soleil, zrób ze swoim życiem, co dusza zapragnie. Ja swoje zamierzam zachować – odrzeka kobieta, nie zatrzymując się ani na krok.

– Znam Coppera osobiście i doskonale wiem, do czego jest zdolny. Strażnicy nie oszczędzą rannych. Będą bezlitośni. Rozstrzelają ich jak kaczki, a potem… potem tamci obudzą się w więzieniu i już nigdy nie opuszczą jego murów. Chyba nie zamierzasz dołączyć do tego grona i w dodatku wciągać w to dzieci? – usilnie próbuję namówić ją do zmiany decyzji.

Na próżno. Moja przyjaciółka najwyraźniej wciąż wierzy w dobroduszność dyktatora, którą wmawiano nam od wczesnego dzieciństwa. Ja jednak nie mam zamiaru nabrać się na jego sztuczki. Przecież obecnie wszelkie prawa są łamane. Wbrew pozorom, gdy służbista-potwór zobaczy kulejące dziecko, nie pobiegnie mu z pomocą, wręcz przeciwnie – potraktuje jako łatwy cel.

Najchętniej zatrzymałabym Heather siłą. Niestety, nie mogę pozbawić jej wolnej woli. Pozostaje mi tylko patrzeć, jak odchodzi, i modlić się w duchu, by moje przypuszczenia okazały się fałszem.

Mija dobre parę minut, zanim odwracam wzrok od drewnianych drzwi. Sala stopniowo pustoszeje, z czasem nie zostaje już nikt z wyjątkiem niedobitków niezdolnych do wstania z łóżka. Siadam więc na podłodze i kładę głowę na kolanach, próbując przywołać sen. W jednej chwili straciłam pozostałe osoby, na których mi zależało. Jeśli przeżyję, będę istniała tylko i wyłącznie dla zarodka rozwijającego się w moim brzuchu. Chyba tylko dzięki niemu nie popędziłam wprost w ramiona śmierci.

Nieoczekiwanie do moich uszu dociera cichy stukot butów o podłoże. Początkowo uznaję to zjawisko za zwykłe przewidzenie, jednak gdy miesza się ono z głosami Deedee i Gratiamia, mimowolnie podnoszę głowę.

– Co się stało? – pytam z przestrachem, lecz odruchowo uśmiecham się na widok twarzy maluchów.

– Wierzymy ci, Sol, ufamy bardziej niż Heather. W końcu znamy cię dłużej niż ją i wiemy, przez co przeszłaś, dlatego postanowiliśmy do ciebie dołączyć!

Patrzę na te dwie istoty z niedowierzaniem i podziwem jednocześnie. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego niespodziewanie zmieniły decyzję, skoro do niedawna uważały kobietę za wzór do naśladowania, lecz postanawiam nie zastanawiać się dłużej nad ich intencjami.

– Możemy zostać tu na jakiś czas, w porządku? Zjemy coś, a wieczorem poszukamy nowego „mieszkania” – proponuję.

Dzieci posłusznie kiwają głowami. Ich wybór sprawia mi ogromną radość. Choć przez wiele lat uznawałam samotność za najwyższe dobro, obecnie nie wyobrażam sobie życia na własną rękę. Zrozumiałam, że przetrwanie jest możliwe tylko we wspólnocie. W przeciwnym wypadku nie ma ono najmniejszego sensu.

Całe popołudnie spędzamy na przegrzebywaniu szpitala w celu znalezienia prowiantu. Niestety, pielęgniarki zabrały dosłownie wszystko, pozostawiając jedynie zepsute i niedojedzone konserwy.

– Chyba nie mamy innego wyjścia – wzdycha Deedee, trzymając w dłoniach otwartą puszkę fasolek. – Jeśli zamkniemy oczy, nawet pleśń może wydać się smaczna.

– Nie będę tego jadł. Nie jestem aż tak głodny – stwierdza chłopiec i z obrażoną miną siada na jednym z brudnych materacy.

– Nie marudź, tylko bierz swoją porcję – rozkazuję, rzucając w jego kierunku puszkę pełną zgniłego mięsa.

– Jesteście okropne! – woła tamten, lecz posłusznie bierze do ust kawałek potrawy.

Choć krzywi się nieznacznie, w końcu przełyka pierwszy kęs. Dziewczynka bije brawo.

– Teraz nasza kolej – oznajmiam, uśmiechając się smutno do mojej towarzyszki.

„Aromatyczne polędwiczki w sosie pomidorowym” przypominają bardziej krwiste odchody niż coś zdatnego do spożycia. Jednak czuję się przyparta do muru. Mój żołądek daje o sobie znać przynajmniej co kilka sekund, dlatego postanawiam ostatecznie zaspokoić jego potrzeby. Zgodnie z radą Deedee mrużę powieki i zabieram się za konsumpcję posiłku. Tylko dzięki zakryciu ust dłońmi nie wypluwam wędliny. Mogę więc z czystym sumieniem stwierdzić, że to najgorsze danie, jakie kiedykolwiek jadłam.

Gdy mamy już za sobą ostatni kęs, wszyscy kładziemy się na podłodze z nieznośnym bólem brzucha. W tle nieustannie słyszymy głośne wybuchy, które już nie robią na nas większego wrażenia. Tylko świadomość, że jeden z nich prawdopodobnie wiąże się z unicestwieniem klinki leczenia bólu, gdzie obecnie przebywa Heather wraz z dziećmi, napawa mnie strachem. Wątpię, by wywinęła się z rąk bezlitosnych strażników. Jednocześnie wciąż uważam, że podjęłam dobrą decyzję, odrywając się od grupy. Przynajmniej dopóki drzwi budynku nie otwierają się ponownie.

Kątem oka dostrzegam przerażenie wymalowane na twarzy Deedee. Boję się odwrócić głowę w kierunku dziewczynki, by posłać jej przynajmniej jeden pocieszający uśmiech. Niestety tym razem mam pewność, że do wnętrza szpitala nie wszedł nikt znajomy. Uparcie zaciskam dłonie w pięści, próbując odpędzić strach, choć w mojej głowie wciąż kotłuje się jednoznaczna myśl: jesteśmy martwi. Słyszę kroki dwójki ludzi. Zbliżają się. Wyobrażam sobie, jak jeden z nich wyjmuje broń, by nas unieruchomić, a następnie zabrać do więziennej furgonetki. Brawo, Copper. Wreszcie dopiąłeś swego.

– Soleil? – odzywa się Corliss, wytwór wyobraźni najprawdopodobniej ostrzegający mnie przed nadchodzącą klęską.

 Gdyby mężczyzna tutaj był, pomógłby mi w podjęciu słusznej decyzji, a ta historia miałaby zupełnie inne zakończenie.

– Sol, to ty? – mówi ponownie cichy głos, niezgrabnie mieszając się z rzeczywistością.

Dopiero czyjś dotyk sprawia, że budzę się z dziwnego letargu. Dotyk, za którym tak bardzo tęskniłam.

Nie mogę uwierzyć własnym oczom. Nie wiem, co robić, mówić, jak się zachować. Po prostu milczę i chłonę widok mężczyzny.

– Ty żyjesz! – woła tamten, przytulając mnie do siebie.

Jest zaniedbany, ma rozległą ranę na czole i rozcięty policzek, a wzrok nieco zabłąkany, otępiały. Lecz to nadal ten sam człowiek. Całuję jego czoło, usta, skronie z niesamowitą zachłannością, ale i czułością, jakbym bała się, że zaraz zniknie, po prostu rozpłynie się w powietrzu.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo tęskniłam – szepczę, patrząc mu w oczy.

Nasze twarze dzieli zaledwie kilka centymetrów, dzięki czemu mogę dokładnie przyjrzeć się jego delikatnym rysom, łagodnemu uśmiechowi i ciepłemu, kochającemu spojrzeniu.

– Bałam się, że już cię nigdy nie zobaczę… że cię zabrali… nie rozmawialiśmy od kilku miesięcy… zbyt długo… dlatego obiecaj, że mnie nie zostawisz, dobrze? Corliss, musisz mi to obiecać… – mamroczę, nieskładnie dobierając słowa.

Próbuję przekazać mu ogrom uczuć w kilku zdaniach. Na marne. Po tym jak zdaję sobie sprawę, że sama nie do końca radzę sobie z emocjami, milknę. Pozwalam, by ręce mężczyzny mnie objęły, dały wyczekiwane bezpieczeństwo. Opieram głowę na jego ramieniu i trwam w nieskończonej, wręcz błogosławionej ciszy. Odsuwam się jednak momentalnie, gdy zauważam, że jedna dłoń Corlissa spoczywa na moim lekko zaokrąglonym brzuchu. Powinnam była mu powiedzieć w odpowiednim czasie…

– Przepraszam – dodaję, zakłopotana.

– Za co, skarbie? – odpowiada tamten i, zupełnie niezrażony, głaszcze mnie po zaczerwienionym ze wstydu policzku.

– Za głupotę i nieodpowiedzialność.

– Chyba zwariowałaś – oznajmia ze śmiechem. – Będziesz wspaniałą mamą.

– A ty wspaniałym tatą – dopowiadam.

– Będziemy wspaniałą rodziną  – mówi.

I najprawdopodobniej po raz pierwszy w życiu jestem w stanie w to uwierzyć. Mimo otaczającego nas widma śmierci, udaje mi się dostrzec moje małe szczęście. Tak niesamowicie ulotne, krótkotrwałe. Paradoksalnie dzięki wojnie nauczyłam się ufać podobnym chwilom, pokładać w nich całe zapasy nadziei. W końcu tylko one pozostaną, gdy zniknie wszystko, co kocham.