Rozdział XXII

"[...] idź wyprostowany wśród tych co na kolanach, wśród odwróconych plecami i obalonych w proch, ocalałeś nie po to aby żyć [...] Bądź wierny. Idź."
Zbigniew Herbert

SOLEIL

                - Posłuchajcie! Mam wam coś ważnego do przekazania! - mówi służbista, gdy wreszcie udaje mu się dostać do wnętrza pomieszczenia. 

               Jeszcze mocniej przylegam do ciała Corlissa. Strach powoli zamyka mi usta. Dławię się nim, nachalnie próbując połykać powietrze. Nie chcę wracać do więzienia, epicentrum moich nocnych koszmarów. Od początku wiedziałam, że plan przyjaciela był jedynie głupim aktem desperacji. Jednak, wbrew pozorom, przez ułamek sekundy wierzyłam, że mogę być wolna. Trzymałam się każdego płomienia nadziei jak tonący brzytwy. Ostatecznie i tak utonęłam.

                Nagle łapska strażnika chwytają mnie za ramiona, nie potrafię wykonać żadnego ruchu. Niczym woskowa rzeźba trwam w niezmiennej pozycji. Nie uciekam, nie protestuję, po prostu wolno godzę się z myślą o własnej przegranej. Nieznajomy krzyczy do mnie pewne słowa, lecz nie skupiam się na nich, tracąc świadomość. Później nachalnie trzęsie moimi barkami, jakby chciał, bym poświęciła mu odrobinę uwagi. Na szczęście szybko zauważa, że jeszcze nie odzyskałam kontaktu z rzeczywistością, dlatego puszcza mnie i przenosi wzrok na mojego towarzysza. 

                – Opuście budynek i idźcie do schronu, a nic złego wam się nie stanie! – woła, próbując zaskarbić sobie łaskawość nieufnego Corlissa.

                – Nie powinnyśmy ci wierzyć. Niby skąd możemy wiedzieć, że za drzwiami nie czeka banda strażników, którzy aż zacierają ręce, by nas aresztować?

                – Ponieważ chcę wysadzić tę bandę strażników w powietrze – odpowiada coraz bardziej zniecierpliwiony mężczyzna.

                Nie mam pojęcia dlaczego, jednak coś sprawia, że uznaję jego słowa za prawdziwe. Świdrujące i zagubione spojrzenie nieznajomego nie pasuje do wizerunku twardego strażnika. Ten człowiek najprawdopodobniej nie potrafiłby podnieść na mnie ręki.

                – Rozumiem, chcesz chronić siebie i dziewczynę, jednak wszystko, co robię jest dobre – mruczy pod nosem, uważnie lustrując nasze twarze.

                Nagle unosi wysoko głowę i sięga do kieszeni. Wygląda, jakby właśnie wpadł na pewien genialny pomysł. Po chwili widzę, że bazgrze coś niezdarnie na krwistoczerwonej karteczce, którą następnie podaje mojemu przyjacielowi.

                – Jeśli wciąż nie zdołałem cię przekonać, przyjdź do naszej siedziby dzisiaj o ósmej wieczorem, Corliss. Adres znajdziesz na odwrocie ulotki.

                – Skąd znasz moje imię? – pyta mężczyzna z niedowierzaniem, lecz mimo wątpliwości przyjmuje kawałek papieru i ogląda go z uwagą.

                Kątem oka dostrzegam czarne pismo pokrywające szkarłatną powierzchnię: „Walczymy do ostatniej kropli krwi i jeszcze dłużej”. Uśmiecham się pod nosem z nadzieją, że ktoś stoi po mojej stronie, gotowy cierpieć za wyznawane wartości. A jednak wbrew pozorom świat nie jest pełen samych zwyrodnialców.

                – Stałeś się legendą. Twoja twarz widnieje na wszystkich billboardach na całym kontynencie. Copper uznaje cię za wroga publicznego numer jeden. To cud, że jeszcze nie siedzisz w więzieniu…

                – I dalej uważasz pójście do schronu za znakomity pomysł? – mówi Corliss, nieustannie gotowy do ataku.

                Najwyraźniej jego zaufanie do ludzi rozpłynęło się w powietrzu wraz z moim zniknięciem. Dawniej z pewnością oddałby nieznajomemu ostatnią kromkę chleba, obecnie każdej napotkanej osobie strzeliłby w głowę. Przez to walczę z nawracającymi wyrzutami sumienia. Gdybym nie postawiła tak drastycznych kroków, on pozostałby tym samym, pozytywnie nastawionym do życia człowiekiem. Jednak nie powinnam płakać nad rozlanym mlekiem. Oboje i tak jesteśmy już tylko skrawkami ludzi, cieniami ubranymi w skórę bez szans na lepsze jutro.

                „Strażnik”, nieco zmieszany, nieśmiało kiwa głową, nadal próbując przekonać nas do swoich racji. Szczerze mówiąc, o stokroć wolałabym skończyć jako ranna w wyniku eksplozji bomby niż uwięziona pod ciągłą kontrolą podwładnych Ulyssesa. Ale to nie do mnie należy decyzja. Corliss postanawia nie czekać ani chwili dłużej. Idzie w stronę wyjścia prowadzony przez nieznajomego. Choć protestuję, on używa bardzo sensownych argumentów, dzięki którym ostatecznie ruszam w dalszą drogę.

                – Za kilkanaście minut ludzie Coppera mają zbiórkę przed wejściem do tego budynku. Wystarczy, że zachowamy spokój, a dotrzemy do celu niezauważeni. Grunt to nie wzbudzać zainteresowania przechodniów – powtarza, gdy przechodzimy przez duże drzwi.

                – Święta prawda! – stwierdza nieznajomy, bez zbędnych ceregieli i obaw wychodząc na pogrążoną w chaosie ulicę.

                Niestety, ta sztuka przychodzi mi z dużo większym trudem. Chwieję się na chudych nogach, za wszelką cenę próbując utrzymać wcześniej utraconą równowagę. Niezdarnie wpadam na mojego przyjaciela, jednocześnie prosząc go o pomoc. W jednej sekundzie widzę ogromne zbiorowisko osób. Panikuję. Zaczynam wierzyć, że oczy wszystkich są wlepione we mnie, że zaraz ktoś krzyknie: „to zdrajczyni!” i zakończy tę, z góry skazaną na porażkę, walkę o wolność.

                –Bez nerwów, spójrzcie tylko na tamte plakaty. W rzeczywistości wyglądacie zupełnie inaczej. Ja potrzebowałem dłuższego czasu, by zdać sobie sprawę, z jak ważnymi osobistościami rozmawiam – mówi mężczyzna, używając konspiracyjnego szeptu.

                Wbrew jego zapewnieniom, kiedy dostrzegam billboard z moim wizerunkiem na pierwszym planie, histeryzuję jeszcze bardziej. Podbiegam do Corlissa i przylegam do niego ciałem, zamykając oczy. Wiem, że już nigdy nie będę w stanie podjąć walki z własnym strachem. Zawsze ucieknę, skapituluję jak ostatni tchórz, zbyt słaba do wykonania jednego kroku naprzód.

                – Jeszcze kilka metrów, dasz radę – oznajmia mój przyjaciel, choć tak naprawdę nie ma bladego pojęcia, dokąd zmierzamy.

                Mimo to każe mi iść. Z jego pomocą zyskuję nową dawkę energii, dzięki której docieram aż do schronu.

                Pomieszczenie nie wygląda zbyt wdzięcznie. Z pewnością od czasów ostatniej wojny pozostawało puste. Szare ściany, odpadający tynk, smród zgnilizny, potu zdenerwowanych ludzi siedzących na prowizorycznych ławkach. Większość z nich przypomina bezdomnych. Zresztą ściągnięcie tutaj nieco bogatszych obywateli groziłoby niepowodzeniem całej akcji. Biedacy raczej nie kłopoczą się usługiwaniem władzy, tylko wypełniają suche rozkazy. Istnieje jednak duże prawdopodobieństwo, że któryś z nich rozpozna mnie i Corlissa. Skuszony sutą nagrodą, postanowi zabawić się w kapusia.

                – Załóż kaptur – szepcze mężczyzna, jakby czytał mi w myślach.

                Posłusznie wykonuję jego polecenie. Nakrycie głowy sprawia, że czuję się odrobinę bezpieczniej, jednak spojrzenia innych wciąż wiercą mi dziurę w mózgu.

                –Możesz im powiedzieć, żeby przestali się patrzeć? – proszę cicho, kładąc swoją dłoń na ręce mojego przyjaciela.

                –Też bym tego chciał…

                Nie słyszę już jego kolejny słów. Głośny wybuch zagłusza wszystko wokół, nie potrafię skupić myśli. Nieznajomy nie kłamał, teraz jestem tego w stu procentach pewna.

                Hałas wprawia mnie i pozostałe osoby zgromadzone w schronie w niewątpliwe osłupienie. Widzę, że Corliss również trzęsie się ze strachu. Początkowo ziemia drży niczym oszalała, jakby lada chwila miała się rozstąpić. Na szczęście drgania z czasem łagodnieją. Ja natomiast wciąż nie umiem otrząsnąć się z wcześniejszego szoku. Leżę na wilgotnej podłodze w pozycji embrionalnej, zatykając uszy. Kiedy mężczyzna potrząsa moimi ramionami, jeszcze mocniej napinam mięśnie, uciekając od rzeczywistości. W środku przeraźliwie krzyczę. Mija kilka minut, zanim odzyskuję pełnię świadomości.

                – Co jej się stało? – Słyszę głos wystraszonego „służbisty”.

                – Jest chora – oznajmia mój przyjaciel. – Bez obaw, wszystko zaraz wróci do normy.

                – Ale to normalne, że…

                – Nie, to nienormalne! Powiedziałem, że jest chora – warczy zdenerwowany Corliss.

                Najwyraźniej jego cierpliwość uległa wyczerpaniu, szczególnie przez zmęczenie opieką nade mną. Choć próbuję zachowywać się jak na dorosłego człowieka przystało, zbyt często wpadam w panikę, tracąc kontrolę nad własnym umysłem. Potrzebuję niańki niczym małe dziecko. I tylko dzięki obecności mojego przyjaciela chwilami pozostaję przy zdrowych zmysłach.

                –Czy to już koniec wybuchów? – pytam nieśmiało, podnosząc się do pozycji siedzącej.

                – Ty żyjesz! – odzywa się nieznajomy, po czym ni stąd ni zowąd łapie mnie za ramiona.

                Reakcja Corlissa jest niemal natychmiastowa.

                – Gdzie z łapami?! – krzyczy, rzucając się na rzekomego strażnika. – O ile mi wiadomo od przeszło stu lat nie umieramy przed trzydziestką, a ona raczej wygląda na młodszą, prawda?

                W głębi serca dziękuję mu za powstrzymanie działań tego obcego człowieka. Mimo że najprawdopodobniej nie miał wobec mnie złych intencji, przez moment poczułam się zagrożona. Naturalnie na dotyk obcego człowieka odskoczyłam do tyłu, tylko cudem nie wydobywając z siebie ani jednego dźwięku.

                – Niezupełnie. Przecież po wynalezieniu Mortem granica uległa zatarciu. – Mężczyzna kontynuuje swój nudny wywód.

                Dopiero teraz przyglądam się mu nieco uważniej. Orli nos, garbate plecy i ruda czupryna sprawiają, że przypomina chłopca na posyłki, którym najwyraźniej jest. Zapewne starsi rangą zlecili mu tak niewdzięczne zadanie, jednocześnie nie pozwalając na oglądanie ulicy w trakcie wybuchu, czym nieznajomy wydawał się niesamowicie zawiedziony.

                – Nie obchodzi mnie pieprzone Mortem! Chcę tylko, byś na przyszłość trzymał się od niej z daleka, zrozumiano? – warczy ze wściekłością.

                Strażnik, widocznie przerażony zachowaniem Corlissa, postanawia się wycofać. Posłusznie kiwa głową, po czym dokładnie lustruje muskulaturę swojego przeciwnika, rozumiejąc, że nie miałby najmniejszych szans w ostatecznym pojedynku.

                Reszta osób obecna w pomieszczeniu wydaje się zupełnie niezainteresowana tą niewinną sprzeczką. Wszyscy rozglądają się dookoła, szukając pocieszenia w obcych twarzach. Smutnych i zmizerniałych twarzach, twarzach lśniących ze strachu. Początkowo nie jestem w stanie zrozumieć tak nagłej zmiany. Choć wytężam wzrok, nie zauważam ani cienia uśmiechu, który mógłby zdobić czyjeś oblicze. I wtedy prawda uderza mnie z nieprawdopodobną siłą. Łączę wcześniejszy wybuch z cierpieniem i przerażeniem, w myślach wracając do jednej ze szkolnych lekcji historii. Mimo upływu lat wciąż pamiętam słowa mojej nauczycielki: „Może na razie cieszycie się względnym spokojem, jednak bądźcie pewni, że podobny stan rzeczy nie potrwa zbyt długo. Ludzie to niezmiernie znudzone istoty, przejedzą się nawet dobrobytem, a wtedy szukają wymówki do przerwania codziennej rutyny, najczęściej uciekając w zadawanie bólu swoim bliźnim”. Dawniej uznawałam jej wypowiedź za zwykłą farsę. Jak bardzo byłam naiwna! Wierzyłam w powszechne dobro i zwycięstwo moralności. Nie przyszło mi do głowy, że jako dwudziestotrzylatka przyjrzę się okrucieństwu w pełnej okazałości. A tylko wojna przedstawia je we wszystkich odcieniach czerni i czerwieni.

                Wychodzimy na zewnątrz tak szybko, jak to tylko możliwe. Corliss trzyma mnie za rękę, gdy wędrujemy przez ulice pogrążone w chaosie. Ludzie krzyczą i biegają wokoło. Dostrzegam młodą kobietę wołającą swoje dzieci i kilkunastoletniego chłopca z obszerną raną na nodze. Choć oboje mają na sobie drogie ubrania, należą do bogatych warstw społecznych i najpewniej uwielbiają Coppera, widok ich cierpienia pobudza moje sumienia. To nie oni katowali mnie w więzieniu, zmuszali do aplikowania Mortem. Wbrew pozorom wcale nie zasłużyli na karę.

                Mijamy także płonące domy, dawniej – bezpieczne schronienia, dziś – utracone dobytki. Myślę o osobach, które po ciężkim dniu pracy nie będą miały dokąd wracać. Staną przed wejściem do swoich mieszkań, śmiertelnie rozczarowane. Buntownicy przyczynili się do zabicia czyichś wspomnień, rodzinnych fotografii, zabawek z dzieciństwa. Nie przypuszczałam, że bomba wyrządzi aż tak wiele szkód.

                – Czy tego właśnie chcieliśmy? – pytam, omijając płonący kontener na śmieci. Mimowolnie krztuszę się dymem docierającym do mojego gardła, co znacznie utrudnia oddychanie.

                – Nie wiem. Nie. Tak… - jąka się mężczyzna. – Chyba nie osiągniemy upragnionego celu drogą pokojową. A walka w obronie własnych wartości zawsze wiąże się z ofiarami – odpowiada, lecz wyczuwam niewątpliwe wahanie w jego głosie.

                Najwidoczniej nawet on, pozornie niewzruszony, przestraszył się na widok tylu nieprzytomnych ciał. Ciał, które w innych okolicznościach uznałabym za niebezpieczne. Ciał strażników. Ogarnia mnie strach na myśl, że któryś z nich mógłby się nagle obudzić. Wiem, że to absurdalne, ale nie potrafię dłużej ignorować krzyków własnego umysłu. Ponadto tak brutalny obraz przypomina mi o pracy morderczyni. Znów widzę zabitych z mojej winy, bezbronnych ludzi. Wyrzuty sumienia wypływają na powierzchnię, atakując ze zdwojoną siłą. Jestem bezradna wobec tak potężnych ciosów. Na szczęście w bardzo szybkim tempie docieram do samochodu, nie wzbudzając żadnej sensacji wśród tłumu. W zaciszu pojazdu mogę na nowo kontrolować swoje galopujące myśli.

                – Dokąd teraz? – pytam.             

                – Przed siebie – odpowiada mój przyjaciel.

                Początkowo mam ochotę wytknąć mu brak zdolności organizacyjnych, jednak szybko zdaję sobie sprawę, że przed kilkoma miesiącami funkcjonowałam w identyczny sposób. Po prostu nie widziałam sensu w dalszej wędrówce, niekończącej się podróży donikąd. Postanawiam więc nie protestować i posłusznie czekać na decyzję Corlissa, lecz zanim tamten dokonuje ostatecznego wyboru, głucha cisza zostaje przerwana przez dźwięk telefonu Righli. Jestem nieco zdziwiona jego obecnością w torbie mężczyzny, ale postanawiam nie tworzyć niepotrzebnych problemów. Odruchowo biorę do ręki komórkę i naciskam przycisk zielonej słuchawki.

                – Byli u nas dosłownie przed chwilą! – krzyczy pewna kobieta.

                Nie poznaję jej głosu.

                – Weszli do wszystkich pokoi, zajrzeli do szaf, wyrzucili z nich ubrania, zupełnie jakby ktoś mógł zmieścić się na jednej z półek! Przewrócili piwnicę i strych do góry nogami. Stłukli zdjęcie rodzinne stojące na etażerce…

                – Kim jesteś? – pytam niepewnie, przerywając monolog kobiety.          

                Próbuję przyswoić ogrom informacji docierających do moich uszu. Na ekranie telefonu wciąż wyświetla się napis „dom”, a nieznajoma wypłakująca żale do słuchawki definitywnie nie brzmi jak Righla.

                Kątem oka widzę nieme błagania Corlissa o to, bym podała mu komórkę.

                – Nie żartuj sobie! To przecież ja, Heather – mówi, najwyraźniej zbyt przejęta wydarzeniem sprzed kilku chwil, by zauważyć, że konwersuje z obcym rozmówcą.

                W tym momencie mężczyzna wyrywa mi urządzenie z ręki.

                 – Przepraszam, Soleil postanowiła odebrać. Mów, co się stało – błaga.

                 W miarę, jak nieznajoma ponownie opowiada całą historię, mina mojego przyjaciela stopniowo rzednie. Teraz przypomina on zombie z szeroko otwartymi oczyma. Patrzy na bliżej nieokreślony punkt w przestrzeni. Jestem oszołomiona, przez co początkowo nie proszę nawet o szczegółowe wyjaśnienie wszelkich niejasnych sytuacji. Po prostu cierpliwie czekam, aż Corliss odłoży słuchawkę.              

                – Co przede mną ukrywasz? – pytam wtedy głosem pełnym wyrzutu.

                – To długa historia – odpowiada wymijająco. – Musimy jechać do Righli, zdarzył się nagły wypadek.

                – Wiem, że strażnicy nas szukali. Ale kim była osoba, z którą rozmawiałeś?

                Wreszcie zdaję sobie sprawę, że mam dość niepewności. Przecież nigdy nie przejdę do porządku dziennego, jeśli ktoś będzie kontrolował postrzeganą przeze mnie rzeczywistość. Choć już nie gniję w więzieniu, nie potrafię w pełni cieszyć się wolnością.

                 – Przyjaciółką.

                – Długo się znacie? – kontynuuję temat, czując nieprzyjemne ukłucie w okolicach serca.

                W innych okolicznościach nazwałabym je zazdrością, lecz w tym przypadku od razu wykluczam podobną ewentualność. Mężczyzna posiada pełne prawo do spotykania się z kimkolwiek chce i nie powinnam wchodzić mu w drogę. Mimo wszystko obawiam się, że niejaka Heather mogłaby zająć moje miejsce. A ja potrzebuję prywatnego anioła stróża zapewniającego mi godne przeżycie, motywującego podczas trudnych chwil, podnoszącego, gdy upadam. Wiem, że w przeciwnym razie nie przetrwałabym ani jednego dnia.

                – W miarę. Odkąd wstąpiłem do ruchu oporu – oznajmia, choć widzę, że jest bardzo zmęczony moimi pytaniami.

                Nagle przez jego twarz przebiega cień figlarnego, nieuzasadnionego uśmiechu.

                – Nie bądź zazdrosna, Soleil.

                – Co, proszę?! – mówię, nie ukrywając zdenerwowania.

                Niby na jakiej podstawie wysnuł podobne wnioski?!

                – Jak sobie chcesz. – Wzrusza ramionami.

                Po chwili wreszcie uruchamia silnik i naciska pedał gazu.

                – Wróćmy może do poprzedniego tematu. Kiedy strażnicy plądrowali dom, Gratiam zaprotestował. Oczywiście nikt nie przejmował się tym, że jest jeszcze dzieckiem. W konsekwencji otrzymał „sprawiedliwą”, według Coppera, karę. Podobno katowali go tak, że teraz nie potrafi wstać z łóżka  – opowiada, momentalnie smutniejąc.

                We mnie również wzrasta nowa fala obrzydzenia. W myślach widzę okrutnie pobitego, małego chłopca posiadającego wręcz samobójczą odwagę. Wtedy zaczynam rozumieć, że zgodnie z zasadami zemsty podwładny dyktatora zasłużył na najgorszy wymiar tortur. Ignorując wyrzuty sumienia, twierdzę więc, że dzisiejsza eksplozja była znakomitym posunięciem.

                – Co się dzieje z Righlą? – kontynuuję, pragnąć zaspokoić swoją ciekawość bez względu na to, co usłyszę.

                Mężczyzna waha się, jakby chciał zataić przede mną prawdę. Po raz kolejny przypominam sobie o Georgii i o tym, jak tworzyłam coraz to nowe tajemnice, by zapewnić jej iluzję bezpieczeństwa. Obecnie znajduję się w podobnej sytuacji i niezmiernie żałuję, że dawniej byłam tak obsesyjnie zakochana w kłamstwie. Traktowałam je jak lekarstwo na wszelkie choroby świata.

                – Skończyła trzydzieści lat – informuje Corliss, a ja nie mogę powstrzymać wściekłości.

                – I nawet nie pozwoliłeś mi się z nią pożegnać!  – warczę. – Jakbyś nie zauważył, dla mnie również wiele znaczyła!

                – Bałem się, że wybuchniesz właśnie w ten sposób! – próbuje krzyczeć równie głośno jak ja.

                – Ludzie w żałobie wybuchają, to normalne!

                – Ale ty robisz to zdecydowanie zbyt często!

                – Przestań wrzeszczeć! – błagam, mając dość tej kłótni. – Traktujesz mnie jak rozkapryszonego bachora. A pragnę tylko jednego - żyć, jak zwykli ludzie. Pragnę zachowywać się jak oni. Rzygam odmiennością!

                – Przykro mi, ale nie ja doprowadziłem cię do podobnego stanu!

`              Nie odpowiadam. Jestem zła, ponieważ Corliss rozdrapał świeże blizny. Z niepokojem przyznaję, że chyba nigdy nie zapomnę o więzieniu. Obrazy z przeszłości powracają do mnie przez przypadkowe miejsca, przypadkowe słowa i przypadkowych ludzi. Choć uciekam, mój umysł wciąż tkwi w ogromnym gmachu Coppera.

                Milczę przez resztę drogi, przyglądając się krajobrazowi za szybą. Jedziemy bocznymi uliczkami, by uniknąć niespodziewanych kontroli, przez co podróż zajmuje nam o wiele więcej czasu. Zauważam, że mężczyzna co chwilę spogląda w moją stronę, próbując zacząć nowy temat. Niestety, nasza rozmowa jest sztuczna i wymuszona, dlatego szybko rezygnuje ze starań.

                Do celu docieramy po południu. W otwartych drzwiach wita nas głośny krzyk Gratiama. Nie wiem, jak zaradzić cierpieniu dziecka, jednak chcę przynajmniej dotrzymać mu towarzystwa, powiedzieć, że doskonale rozumiem, co czuje. Dlatego czym prędzej biegnę na górę. Kiedy pędzę przez korytarz, nogi odmawiają mi posłuszeństwa i padam jak długa. Na szczęście szybko znajduję w sobie siłę do powstania.

                W sypialni, na ciasnym łóżku leży chłopiec. Bez przerwy wrzeszczy, a jego skóra jest w całości pokryta czerwonymi płatami. Zastanawiam się, jakiego wymyślnego narzędzia użyto, by zadać mu tyle nieludzkiego bólu. W mgnieniu oka siadam na krawędzi posłania, chwytając drobną rączkę Gratiama. Nie zwracam nawet uwagi na ogromny bałagan panujący w całym mieszkaniu.

                – Dobrze, że już przyjechaliście – mówi Heather, zmieniając opatrunek dziecku. – Reszta rodziny już wzięła się za sprzątanie, jednak zawsze przyda się dodatkowa para rąk do pomocy.

                 – W takim razie, w czym mogę pomóc? – pytam, przyglądając się twarzy kobiety.

                Wygląda na pogodną, lecz zmartwioną i nieufną. Nic w tym dziwnego. Współcześnie wiara drugiej osobie jest wyrazem głupoty.

                – W łazience na dole znajdziesz paczkę tabletek przeciwbólowych. Przynieś ją.

                Kiwam głową, a chwilę później wykonuję dane mi polecenie. Idąc korytarzem, spotykam pociechy Righli, które, głośno szlochając, próbują sprawić, by rozrzucone przedmioty wróciły na swoje miejsca. Rzecz jasna, ze względu na ogólne wyczerpanie psychiczne, szybko opadają z sił. Powinny zająć się własną rozpaczą po śmierci matki, a nie doprowadzaniem domu do porządku. Podwładni Coppera odebrali im nawet prawo do osobistej żałoby.

                Pokoje wciąż są wypełnione obecnością Righli. Gdy mijam kuchnię i jadalnię, w nozdrzach czuję zapach tak często wypiekanych przez kobietę ciastek. Przyglądam się fotografiom walającym się po całej podłodze, widzę uśmiechnięte twarze pozujące do zdjęć, przypominam sobie o miłości, jaką moja była współlokatorka darzyła własne dzieci. Ta historia powinna mieć inne, szczęśliwsze zakończenie.

                Kiedy docieram na górę, Corliss wraz z Heather bacznie obserwują Gratiama, prowadząc przy tym smutną, lecz przyjacielską pogawędkę. Na mój widok niespodziewanie milkną, jakby robili coś zakazanego. I tak, teraz właśnie stałam się zazdrosna. Zwłaszcza, że w kwestii urody nie dorastam do pięt nowej towarzyszce mojego przyjaciela. Próbuję ignorować ich oboje. Po prostu podchodzę do chłopca i podaję mu lekarstwo, które ten posłusznie przyjmuje. Głaszcząc malca po czole, zauważam, że ma gorączkę.

                – Jest rozpalony – informuję pannę White.

                – Wiem. Trzydzieści osiem stopni. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, by jego stan zdrowia się poprawił – odpowiada.

                – Soleil, poza tym mam ci coś ważnego do przekazania – wtrąca się mężczyzna. –Dowiedziałem się, że strażnicy nie weszli do najniższej z piwnic. Postanowiłem więc zostać tu na kilka dni. Dziś wieczorem spotykam się z nową grupą rebeliantów. Heather przygotuje ci posłanie, nie będziesz musiała na mnie czekać.

                – A jeśli to oszuści? – pytam, bojąc się, że mogłabym go stracić przez nierealną pogoń za wolnością.

                – Dzisiejszy wybuch raczej nie mógłby być sprawką oszustów, prawda? – mówi, nieco mnie uspokajając. – Nawet nie zdążysz się zorientować, gdy wrócę – dodaje, obejmując moje wychudzone ciało i czule całując po czole.

                Przez resztę dnia, w przerwach między czuwaniem nad Gratiamem, sprzątamy cały dom. Ja i Heather będąca w zaawansowanej ciąży męczymy się nienaturalnie szybko, przez co praca zajmuje nam o połowę więcej czasu. Wycieramy podłogi, wyrzucamy przedmioty uszkodzone przez strażników, układamy poszczególne rzeczy na półkach. Chwilami mam wrażenie, że naruszam pewną świętość stworzoną przez Righlę, jednocześnie jednak rozumiem, że kobieta chciałaby, abym zachowała się w ten sposób. Zawsze dbała o utrzymanie mieszkania w czystości, zapewnienie swoim pociechom bezpiecznego miejsca do zabawy.

                Kończymy o północy, gdy każde z dzieci śpi już w swoim łóżku. Ostatni raz panna White zmienia bandaże pokrywające plecy malca. Choć początkowo próbuję jej pomóc, trzęsę się w dziwnym transie za każdym razem, kiedy widzę ochłostaną warstwę skóry chłopca. Gratiam jest już widocznie zmęczony cierpieniem, a jego powieki stopniowo się zamykają. Nie mogę nawet wyobrazić sobie okrucieństwa, z jakim działali podwładni Coppera. Niczym ślepcy, zapewne woleli odwrócić wzrok, wymówić się zasadami, by zabić wyrzuty sumienia.

                – Bardzo boli… boli – majaczy dziecko.

                – Wiem, skarbie – szepczę. – Najlepiej będzie, jeśli postarasz się zasnąć. Dobranoc. Słodkich snów – dodaję, przytulając chłopca, który, o dziwo, nie chce wypuścić mnie z objęć.

                – Tęsknię za mamą – mruczy.

                Wzdycham ciężko, szukając odpowiednich słów pocieszenia. Choć doskonale wiem, jak to jest stracić bliską osobę, nie potrafię do końca zrozumieć czyjejś prywatnej żałoby. Prawdę mówiąc, każdy człowiek cierpi zupełnie inaczej.

                –Niestety… śmierć to nieproszony gość – zaczynam nieśmiało. – Zabrała twoją mamę, co nie zmienia faktu, że ona kocha cię z całych sił. Jesteś dla niej najcenniejszy na świecie – mówię, całując rozpalony policzek Gratiama.

                – Ja też bardzo ją kocham.  I ciebie, Soleil. Dobranoc  – żegna się.

                Wychodzę z pokoju bez słowa, zbyt zszokowana, by odpowiedzieć na to dziecięce wyznanie miłości. Czuję się bezpieczniej, zachowując dystans, lecz w tym przypadku nie potrafię nie odwzajemnić tylu ciepłych uczuć. Przypominam sobie moment, w którym to ja zostałam sierotą. Potrzebowałam wtedy przytulenia czy uścisku tak bardzo, jak roślina pragnie słońca, by móc zdrowo rosnąć.

                Mój nowy pokój znajduje się kilka stóp pod ziemią. Musiałam więc pokonać liczne schody i piwniczne korytarze, by dotrzeć na miejsce. Choć Heather podarowała mi latarkę, nie obyło się bez trudności. W końcu poruszanie się w egipskich ciemnościach nie należy do szczególnie łatwych zajęć.

                Po wyczerpującej wędrówce wreszcie kładę się na zakurzonym materacu i przykrywam kocem. Mimo wszystko odczuwam nieznośne zimno bijące od każdej ze ścian, także moje oczy z trudem przyzwyczajają się do podobnych warunków. Wiem, że nie zasnę tu sama, zbytnio przerażona oddaleniem od normalnego świata, dlatego posłusznie czekam na przybycie Corlissa. Wraz z upływem kolejnych minut stopniowo tracę cierpliwość, co chwilę spoglądając na zegarek.

                –Minęła trzecia – mówię z ulgą i zdenerwowaniem w głosie, gdy wreszcie czuję obecność mężczyzny leżącego obok.

                – Przepraszam, że to tyle trwało. Potrzebowałem więcej czasu na przemyślenie pewnych spraw – oznajmia, delikatnie głaszcząc moje zziębnięte ramiona.

                Początkowo chcę zapytać, czy przypadkiem nie spędził tych chwil z Heather, lecz powstrzymuję się w ostatnim momencie.

                – Jakich spraw?

                – Tamci buntownicy… to dopiero prawdziwy ruch oporu! Mają znakomicie usytuowaną siedzibę, specjalistyczną broń, strategów, a nawet prywatnych trenerów! W dodatku ich siatka konspiracyjna jest rozsiana po wszystkich kontynentach.

                – To wspaniale! – oznajmiam, odwracając się w jego stronę.

                Nieśmiało błądzę palcami po twarzy Corlissa, oczekując na napotkanie szerokiego uśmiechu. Zamiast tego odpowiada mi jedynie jego smutek.

                – Nie do końca. – Wzdycha ciężko. – Poprosili, bym do nich dołączył, co wiąże się z kilkumiesięcznym treningiem. Ponadto planują zamach na Coppera. Jeśli się zgodzę, najprawdopodobniej nie wyjdę z tego cało. Dyktator pewnie wynalazł kolejne biologiczne bronie powodujące śmierć organizmu, o których póki co nikt nie ma pojęcia.

                – Nie żartuj sobie – proszę.

                Przecież on nie może mówić na poważnie! To tylko kolejny głupi dowcip, lada chwila zaczniemy się z niego śmiać. Nawet poważna mina mężczyzny nie sprawia, że mu wierzę. Perspektywa utraty przyjaciela wydaje się po prostu tak idiotyczna, tak odległa, że aż nierealna.

                – Przykro mi – oznajmia, tuląc mnie do siebie z całych sił.

                – Nie żartuj sobie. Nie odchodź. Zostań tutaj, błagam – mamroczę cicho, kiedy tamten gładzi mnie po plecach, a jego usta dotykają mojej szyi i dekoltu.               

                Próbuję go odepchnąć, błagać, by spoważniał i powiedział prawdę, lecz strach stopniowo odbiera mi wszelkie siły.

                Czuję, jak corlissowe łzy pieszczą moje policzki. I po raz pierwszy od wydarzeń w więzieniu to ja całuję go z ogromną namiętnością, mając nadzieję, że w ten sposób przemówię mu do rozsądku.

                –Nie chcę odchodzić. Pragnę jedynie oddać sprawiedliwość wszystkim ludziom, którzy zostali skrzywdzeni przez Ulyssesa – mówi złamanym głosem.

                – Ale nie zmienisz przeszłości! Przecież ryzykujesz życiem, możesz umrzeć na tej misji!

                – Więc chyba w tym przypadku śmierć jest moim obowiązkiem.

                – Nienawidzę cię, Corliss, tak cholernie cię nienawidzę! – wyję, nie mogąc powstrzymać szlochu.

                Mężczyzna próbuje załagodzić całą sytuację pocałunkami, którym bezwiednie się poddaję. Bo co innego mi zostało? Mogę jedynie zapamiętać szczery uśmiech tak często zdobiący jego twarz, szorstkie i silne ręce, donośny tembr głosu i szare oczy kryjące ogrom uczuć. Słowa, jakie szeptał mi do ucha, gdy nie dostrzegałam sensu życia, ramiona dające ochronę.

                Napawam się obecnością Corlissa, chłonę zapach jego skóry, wewnątrz przeżywając swoją prywatną żałobę.

                – Kocham cię – szepczę na dobranoc niczym kołysankę, przegrywając bitwę z tak silnymi emocjami. Jednak sama do końca nie wiem, jakimi uczuciami darzę mężczyznę.

                Nagle tamten niespodziewanie zaczyna ściągać moją bluzkę. Zapewne w innych okolicznościach przeszkodziłabym mu, w końcu poprzysięgłam sobie, że nigdy nawet nie będę próbowała zostać matką. Obecnie jednak czuję silną potrzebę zaznania jego bliskości. Sama świadomość, że być może za jakiś czas pozostanie mi tylko tęsknota, jest niesamowicie przytłaczająca.

                Wkrótce pozbywamy się wszystkich ubrań. Spojrzenie Corlissa błądzi po moim ciele, choć ze względu na mrok panujący w pomieszczeniu tamten nie może zbyt wiele zobaczyć. Mimo to, mówi:

                – Jesteś piękna.

                Prycham w odpowiedzi. Czy ktoś łysy, z powybijanymi zębami, z ranami pokrywającego prawie całą skórę może być piękny?

                – Widać masz jakiś wypaczony gust lub po prostu oślepłeś – dodaję, na co mężczyzna wybucha stłumionym śmiechem.

                – Nie sądzę – oznajmia i, jakby na potwierdzenie swoich słów, całuje każdy siniak i bliznę, które zdobią moje ciało od pasa w górę.

                A później stajemy się jedną całością. Najprawdopodobniej moglibyśmy otrzymać miano najbardziej nieodpowiedzialnych ludzi pod słońcem, lecz póki co nie zaprzątam sobie głowy podobnymi sprawami. Nawet widmo wojny odpływa gdzieś daleko, w niepamięć. Teraz liczy się tylko obecność Corlissa, nasze połączone ciała, to, jak szepcze wprost do mojego ucha ciche wyznania miłości. Pragnę zapisać je w bibliotece pamięci niczym prawdziwą fotografię, do jakiej wracałabym w trudnych momentach, w chwilach, gdy zawładnie mną tęsknota. Bo wbrew pozorom nie istnieje żadne prawdopodobieństwo, że mężczyzna po powrocie z misji dalej pozostanie tą samą, ciepłą i troskliwą osobą. 

***

Oto przed wami niewątpliwie najdłuższy z dotychczasowych rozdziałów. Wiem, że miejscami aż kipi od patosu. Niestety wciąż próbuję się go pozbyć, na daremno. Ta notka jest jednym wielkim eksperymentem, a w związku z nim mam do was dość istotne pytanie. A mianowicie planowałam wprowadzić wątek dziecka Sol i Corlissa. Tyle tylko, że chwilami wydaje mi się to zbytnim przekombinowaniem. Także czekam na wasze opinie, serdecznie pozdrawiam i życzę udanej końcówki wakacji!! :)